سلام

کريم اهل‏بيت!
دست سخاوتت، زبانزد است. چه شب‏ها که انبان به دوش، چراغ خانه يتيمان را روشن مي‏کردي.
آفتاب نيمه شب‏ها!
آنقدر سخاوت داشتي که چنين فرمودي: «آنچه را که از امور دنيا طلب کردي و به دست نياوردي، چنان انگار که به آن هرگز فکر نکرده‏اي».
کدام کلمه مي‏تواند اين همه دل بريدن از دنيا را وصف کند؟! مگر غير از تو کسي مي‏تواند چنين از دنيا دل ببرد؟! دل مي‏کني از دنيا؛ همان‏گونه که از سربازان بي‏وفايت…
زهر از دست نزديک‏ترين همسايه حرف‏هايت…
بغض تنهايي و غربتي که دارد دامنگير دنيا مي‏شود، گريبانت را مي‏فشارد. پيراهن دلتنگي‏ات را بر غربت دنيا مي‏پوشاني. نزديک‏ترين همسايه حرف‏هايت، کاسه‏اي زهر تعارف مي‏کند. پيراهن سفيدت، باغچه گل سرخ مي‏شود، لخته‏هاي جگر خونت گل مي‏کنند تا تو پرواز را آغاز کني.
پرنده تنهاي امامت!
کلمات، کبودي گلوي گرامي‏ات مي‏شوند تا غربت تو را بسرايند.
....................................

حتما قرار شاه و گدا هست يادتان؛
آري همان شبي که زدم دل به نامتان؛

مشهد، حرم، ورودي باب الجوادتان؛
آقا؛ دلم عجيب گرفته برايتان…
...................................................

السلام عليک يا رسول الله…
http://uploadpa.com/beta/12/5yj4du4j00vepqmzl7qj.mp3